دکتور محمد شعیب مجددی

 

 

بهار خونین  کابل

 

در دشت و دمن لالهء خوشرنگ زده سر

 گلها شده  بر شاخ  درختان همه  پرپر

از  جوی   شنو  زمزمه  آب    مکرر

از عطر گلاب است خجل نگهت عنبر

                 افسوس که عشاق غزل خوان همه خاموش

                 بر   ماتم     گلهای     بهارند     سیاه پوش

 

گل غندی و پغمانش چه زیبا و قشنگ است

در کوی  خرابات همه  نالهء چنگ  است

 سر خانقهء  کوی  همان  پیرملنگ  است

در کوچهء عشاق جوانمردی  و ننگ است

                        ای وای که ویران شده کاشانهء کابل

                        گلگون کفنان خفته به هر خانهء کابل

 

گویند بهار است  گل  و سبزه بخندد

شبنم به رخ سبزه دری اشک ببندد

 بر گردن گل  غنچه حمایل بپسندد

گلهای  چمن  از  وزش  باد  بجنبد

                     افسوس که لاله زدل خون کفنان است

                     از چشم یتیمان وطن اشک روان است

گیتی به تن پر گل و پر غنچه بنازد

گل عطر بهاری به  گلستان ببازد

در شاخه پر برگ  غناری بنوازد

بلبل  به  ترنم  غزل  تازه  بسازد

               افسوس که آهنگ وطن جز غم  و آه نیست

               بر زخم  یتیمان  وطن  هیچ   دوا  نیست

 

 

 

از فیض بهاران همه جا تازه  چمن شد

 پیراهن صحرا همه سوری  وسمن شد

سنبل  به  دل انگیزی  آهوی  ختن  شد

رنگین چو پریزاده  همه دشت کهن شد

                 گل را چه  قشنگیست  به تاریک شبستان

                 بر کابل خونین «چه بهار وچه زمستان »