رسیدن به آسمایی:22.07.2009 ؛ نشر در آسمایی: 14.08.2009

 

سید همایون شاه عالمی

 

بحر سخن

 

در پهنه ی گفتارم  بحری  ز  سخن  دارم

محو  ِ رخ  ِ دلدارم  بیمارم   و  سر شارم

من بی  سر و سامانم در بیخودی  حیرانم

از مصحف  جانانم  صد بحر  ِ گهر  بارم

نقشی  چو  معما  زد  دیوانه   همی  سازد

کی   پرده  بر اندازد  در عشق ببین زارم

از وی  نتوان دوری    در عالم  مستوری

مهجوری و مجبوری در عزلت  ِ نا چارم

از باده  ی  او  مستم   در آتش  او  هستم

در  دامن   او   دستم   از  چشم  گهر  آرم

عشق تو حیات  ِ من  هجر  ِ تو ممات ِ من

ذکر  ِ تو ثبات  ِ من  در حاصل  کردار م

نی  محتسب  ِ  دینم  نی  زاهد  ِ  خود بینم

جز  عشق    نمیبینم   در  دیده ی  بیمارم

از خلق که معذورم   در عاشقی  مجبورم

از عقل  چنان  دورم  دیوانگی  شد  کارم

رنگین سخن   ِ دردم تا عرش  بَرَد  گردم

بیهوده  نمی گردم     دیوانه ی     دلدارم

در شوق  چو مجنونم در عشق (همایونم)

در قلب ِ پُر ازخونم تخمی ز وصل کارم

 

 

 

14 فبروری 2009 م

وزیر اکبر خان مینه

کابل - افغانستان

 ***

 

دور  ِ لبش

 

تشنه ی لعل   ِ ارغوان  شده  ام      عاشق    ِ  ماه   آسمان    شده  ام

نشه از یک نگاه   ِ گرم   ِ  پری      بیخود  و مست و لامکان شده ام

غارت  ِ  قلب  ما   نموده   صنم     بی دل  از  دزد  ِ دلسِتان شده  ام

آفتاب  ِ   رخش    چنان     تابید    منکر  از  ماه  و  اختران  شده ام

گلرُخی  دیده ام  به  چشم  سرم      فارغ  از جور  ِ گلرخان شده  ام

خنده هایش  کشید  موج  ِ سخن     تاغزل گوی و نغمه خوان شده ام

سخنانش   حلاوتیست  ز عشق     زآن  سخن شاعر  ِ زمان  شده ام

سرکشی   کرد شعله های  ِ دلم      شهره  در شهر  ِ مهوشان شده ام

شعله زد از نگاه   ِ  هوشیارش     در  عروج  ِ جنون از آن  شده ام

بسته بود گل  بپیچ  زلف  ِ دراز    دیدم  آن  گل  که  باغبان  شده ام

هوس آتش بشد به موی و میان     بی خبر  از حواس و جان شده ام

خرمن  گل به موج   ِ رفتارش     هر  قدم   دیده   در  بیان  شده ام

آفتاب است  شوق مهر ِ مه اش      با  دل  ِ  خویش  سایبان  شده ام

نرسید  این لبم  به  دور  ِ لبش     لیک  بنگر  که نکته  دان  شده ام

 

بسته  در زلف خود (همایون ) را

خامُشم  زآنکه  بی  زبان شده  ام

 

 

 

3 اپریل 2009م

وزیر اکبر خان مینه

کابل - افغانستان