رسیدن به آسمایی: 21.12.2009 ؛ نشر در آسمایی:
22.12.2009
حمیرا نکهت دستگیرزاده
وطن
ترا به
سنگ
به سوگند
به سوگ
بسته کسی
هزار چشمه
ی خورشید زیر پایت
خشک
و صد
ترانه شهید گلوی خاموشت
کدام چشمه
کدام آب
زا *ز
کوهت زد ؟
مگر ز
سینه هندوکش ات چه می جوشید؟
که کشتزار
تو جز غصه هیچ بار نداد؟
بگو چگونه
ربودند آتش ات را نیز
که خانه
کرده به روز تموز تو سرما
وآفتاب تو
آواره ی زمستان است؟
ترا به
سنگ به سوگند به سوگ بسته کسی
مرا به
رشته یاسی زتو سرشته کسی
نشد که
شاد شوم از غریو رود هری
نشد که
رود ترا آبروی خود بینم
مرا به
پیرهن روز سر د بخیه مزن
هنوز در
تن تار تو میل گلدوزیست
ترا به
سور به سرچشمه ی سرود و سرور
" بخوان
به نام گل سرخ در صحاری شب"
هنوز نغمه
آواز های من در تست
05-02-2009
رسیدن به آسمایی: 21.12.2009 ؛ نشر در آسمایی:
22.12.2009
حمیرا نکهت دستگیرزاده
یک
پَر به آتش
رودابه!
شب رسید
یک پر
زبال روشن سیمرغ وام ده
بر آتش
دلم.
رودابه !
شهر خالی
ز آواز عاشقی است
گیسوی پر
ترانه ی خود را
بار دگر
زپنجره بر باغ برگشا
رودابه !
خسته ام
انگشتر
نشانی مادر به دست کیست؟
در کوچه
های کابل
آواز گام
کیست؟
از چشم ها
ستاره درو می کند به شب.
رودابه ،
زال کو؟
سیمرغ و
قاف کو؟
تنها تو و
منیم
بانو بیا
که زلف بر افشانیم
ما
روبروی تاریخ
سیمرغ
رفته است
دیگر کسی
به کابل ما دل نمی نهد
بانو شرار
از دل من، پَر ز دستهات
سیمرغ را
بخوان
که شب از حد گذشته است.
تنها من و
توییم
سیندخت
خفته است
کابل ولی
دلیست که بیدار است
رودابه ،
شاهدخت!
انگشتر
نشانی مادر به دست تست.
18-11-2009