رسیدن به آسمایی:22.08.2009 ؛ نشر در آسمایی: 28.08.2009

چند سروده از تمیم حمید

 

با تو به چار فصل

ای گفتنی ترین و زبانِ نوِ نوم

شهدختِ قصه های شبم، پرتوِ نوم

راهی به شهرکِ غزلی، من مسافرت

راهی به سویِ عشقم و تو، رهروِ نوم

"بودا"، "ونیز"، "تاج محل"، از همین قبیل!

"کاخِ سفید"، "کابل"ِ من، "مسکو"ِ نوم

چیزی به نامِ لطف که در چشمهای تُست

نوکر گرفته این دلکم، خسروِ نوم

دارم هوایِ پیشِ تو ماندن، به چار فصل

از بعدِ این که، داد خیالت، جوِ نوم

 

"ماتو" ترینِ سقفِ جهانِ تخیلم

"میشی" به صبحِ باورِ من، "افتو"ِ نوم؟

 

                                       22 دلو 1387

 

 

 

 

عشق، این ...

سیاه، تاریک، سیاه، این از من، تو بگو از شب و روزت زین پس

تو بگو تا... اگر به گوش رسد، قصه هایی ز فروزت زین پس

تو بگو، بعد مثلِ عهدِ قدیم، مثلِ... بر حکمِ نازِ جادویت

تا کشی ام  به چارمیخ دگر، کن توسل به رموزت زین پس

حد اقل در آن جنوبِ بغل، این خنک خورده شاید حس بکند

در جوِ قطبِ شمالِ سینه ش، فصلِ گرمای بلوزت زین پس

 

لطف، گر خارج از توانت است، موجی تازه شو از خشونت و بعد

زیر و رو کن همه "عراق"م را، ده "فلوجه" م بروزت زین پس

عشق، این فلمنامهء کهنه، رمزِ "مأموریت نا ممکن"ِ چند؟

تو "کتی هولمز"ِ "هالیوود"م شو، و خودم "تام کروز"ت زین پس.

                                                             2 حمل 1388  

 

 

 

مکتبِ سکس 

شما سکسی تر از آنچه تصور داشتم هستید

و عاشقتر از آن حدی که می پنداشتم هستید

پس از یک عمر خواندن، مکتبِ سکسِ تو باید گفت

شما از عشق بازی، آخرین برداشتم هستید

پزشکِ باورم، در نسخه ام، اینبار هم گفته است

شما، تنها دوایِ شام و صبح و چاشتم هستید

هوس افروز جان! در باز کن... آغوش، در راهت

تو گفتی یک قدم، من صد قدم برداشتم، هستید؟

 

سخنگویِ زبانت –چشمهایت- می کند تأیید

به فکرِ بوسه یی که بر لبِ تان کاشتم هستید.

                                                 ثور 1388

 

 

 

روبات

 

 

روباتم و ادارهء من دستِ یک پریست

روباتم و... چه فکر عجیبی؟! نه این خریست

روباتم و چه راحتم از بحثِ این و آن

نی شام و صبح، نی غزل و... زلف و روسریست

روبات، پری، رو...، پری، روبات، پری، رو...، پر

در چارسو چه جادو و جادوگری گری است

 

از امر از اطاعت و از... نه همه ش همین

در گفته های نازِ پری، روزِ داوریست

آدم شدن دوباره، دوباره... دلم گرفت

روبات ماندنم _به خدا_ اوجِ بهتریست.

                                         دوم جوزایِ 1388 

 

 

 

 

 

بخت

بر حکمِ قرعه باز دلم مالِ آن جگر

این فرشِ گل که هر "دفه" پامالِ آن جگر

یکبارِ دیگر آن گرهِ کورِ باورش

بیچاره این دل و همه جنجالِ آن جگر

این قصه یی که محورِ هر فصلِ آن غم است

آزینِ هر شبِ دلِ با حالِ آن جگر

 

بودا! میان شهرِ قدیمِ تصورم

گفتی رقیبِ تو شده تِمثالِ آن جگر؟

گفتی که باز بتکده ها را گرفته اند

افسانهء نگاه و رخ و خالِ آن جگر؟

 

ای لاتریِ عشق که پیوند می زنی

بختِ مرا به روز و مه و سالِ آن جگر

یک لحظه هم برنده شدن را ندادی ام

در نردِ عاشقانهء پُر چالِ آن جگر

 

فنجانِ قهوه نیز به بندم کشیده است

وقتی که دیده ام _به خدا_ فالِ آن جگر.

                                       23 سرطان 1388

 

 

 

 

فکرش مکن که

 

فهمید از ازل که خودش بود و ... یکه بود

در چارسو نه چیزی و ... دنیا فلکه بود

فهمید کودکش – دل او- نیز سرکش است

حرفش نمی شنید اگر چه که سکه بود

قصدِ فروش داشت؛ ولی صد  دریغ و حیف

تنها کسی که رو بکند سوی دکه بود

دل با خیالِ عشق همه سرخ، سرخ، سرخ

او هم به فکرِ دل، همه تیره، همه کبود

هر فصلِ باورش، غزلِ ابر، ابر،  ابر

بارانِ چشمهای غمین، چکه چکه بود؟

روشن، شفاف، هرچه هم از  این قبیل و آن

در عکسِ زنده گیش، معادل به لکه بود

 

خر است این دلم، به خدا دوست داردت

فکرش مکن که این همه مدت به مکه بود.

                                        10 اسد 1388