رسیدن به آسمایی:  28.02.2011 ؛ نشر در آسمایی: 25.03.2011 

 

رفعت حسینی    

 

   شبی                                       

 

              از تبار مصیبت 

 

 

 

< یک >

 

 

 

هزاران

 

هزاران دلِ تازه خشکید

 

هزارن دیگر

 

به آیینه های شکسته

 

                  شکسته

 

                    شکسته

 

                      بدل شد

 

ولی من

 

مجسم ترین معنی آسمانِ سیاهِ تهی از ستاره

 

به تو

 

      هیچ چیزی نگفتم .

 

 

 

< دو >

 

 

 

زمانیکه در باغِ ایمانِ دوران

 

درختانِ بی ریشه رویید

 

و گُل ها

 

        ز جذام

 

              مردند

 

به تو

 

    هیچ چیزی

 

          نگفتم .

 

 

 

< سه >

 

 

 

چه نفرین

 

چه نفرین تلخی :

 

به گاهی که پایان ره شد نمودار

 

و من در شبی از تبارِ مصیبت

 

ز باران شنیدم که از شهر ما می رود

 

                   بهر دیدار قحطی

 

                _ و بودن در آن جا _

 

به تو

 

      هیچ چیزی نگفتم .

 

 

 

< چهار >

 

 

 

چه نفرین تلخی :

 

به هنگام تدفین ایمان

 

دمی که

 

    شبِ پر ز آیینه های شکسته

 

                            سخن زد

 

و تنها ترین آیۀ مانده از عهدِ پرواز و آواز

 

ز دروازۀ روشنایی گذر کرد

 

      و در دود و در شعله گم شد

 

من آنگه

 

   به سانِ صدایی که می روید از درد

 

                           آغاز گشتم

 

ولیکن

 

به تو  

 

     هیچ چیزی نگفتم .

 

 

 

          برگرفته از دفتر شعر :

 

         شبی از تبار مصیبت