رسیدن:  09.07.2011 ؛ نشر : 13.07.2011

رفعت حسینی

 

          سرزمين سپيدار *

 

شب ، زمینی

          ـ و صمیمی ـ

باید اندیشید .

 

* * *

 

شب به باران باید اندیشید

و به زیبایی چشمانی که

میتواند ابدیت را

                معنی بدهد .

 

* * *

 

میتوان نیز

             به دلتنگی یک خاطره اندیشید

و به بی مرزی آرامش ِ یک برکهء کوچک

ـ در فرامشگهِ یک جنگل ِدور

و به مجذوب ترین بید

و به جانکندن ِ یک واژه

به هنگامِ وداع ِ دو تلاشی

          که به پوچی پیوسته

و به آن مرد

          که خاموشتر از صبر ِخود است

و به تنهایی با هیبت ِ یک کوهِ بلند .

 

* * *

 

شب

       به خونی که بر آن رمز ِنجابت حک گشته

و به اندوهِ حریصی که چو ماتم دلگیر است

و به یک عابدِگنگ

و به یک کوچه که از مرز ِ شقاوت بگذشته

و به یک گمشده در غربت و وحشی سفری

                        باید اندیشید

جام لبریزی

                 ـ آنگه ـ

بر باید داشت

و مسافر واژه ها را

                        زان پس

                                 دعوت باید کرد

به تسلی و سکونت کردن

در خانهء ذهن .

 

* * *

 

میتوان نیز به آشفته گی و دلهرۀ دهکده یی اندیشید

که گذار ِ تپش آلودهء یک « مَین »

                   به تبش کرده دچار .

 

* * *

 

شب به موجی که حکایتگر ِ ناموس ِدریاست

و به آواز ِ سحرگاهی گنجشکان در باغ

و به شعری از بیداران

و به یک حادثه باید اندیشید .

 

* * *

 

میتوان نیز به بدمستی اندیشید

که تمامیتِ حجمِ سرنوشتش را

به فریبایی پُر بودن جامی می بخشد .

 

* * *

 

شب به دستان ِ تو باید اندیشید

و به خاموشی لبهایت که

قصهء خسته دلان

               در آن زندانیست

و به گامی که به زنجیر ِمحبت دلبسته ست

و به آن در

          ـ در ِ روزی زیبایی ـ

کز شوری بخت

قفل مسخش کرده .

 

 

* * *

 

 

شب

       به یک حادثه باید اندیشید

و به چیزی

          مثل کمبودِ درخشیدن ِرنگین ِپر ِپروانه

          همچو دیدار ِحقیقت

   در تاریکی

          و فراوانی خشم ِخنجرها .

 

* * *

 

به صمیمیت ِآن لحظه که برجسته ز اعماق ِپرستش

به صدای گُل ِ سرخ

                 ـ در سکوت ِ نمناکِ باغ ـ

به صفای سرزمینی که سپیدار در آن سلطانیست

و به باران

               شب

                    باید اندیشید .

 

* * *

 

شب

     به یک حادثه از جنس ِ بشارت

و به چیزی

        همچو تکبوسهء خوش چهره ترین روز بر آیینهء ذهن

        مثل لبخندهء یک روزنه باید اندیشید

        و به تنهایی آغشته به اندیشهء طغیان ِخود

                                 وعده هایی باید داد :

         روز ِدیگر

            ـ شاید فردا ـ

خانهء حوصله

      دل مهمان است

         روز ِدیگر

             ـ پس فردا ـ

بیغمی خانهء ما می آید

         هفتۀ دیگر

             هفتهء دیدنِ گندمزار

هفتهء بوی نجیبِ شبدرها ست .

 

* * *

 

شب ، زمینی

             ـ و صمیمی ـ

باید اندیشید

و به آن خسته چکاوک که صدایش

به بیابان ِ پُر از آتش ِخشکیدن کوچیده

و به جایی که از آن

             کمترین خاطره

بوی آرامش ِ بومی خاکست !

 

* * *

 

شب ، زمینی

         ـ و صمیمی ـ

باید اندیشید .

 

*******

برلین ،

دوهزار و یازده عیسایی

تحریر دوم

 

 *بار نخست این شعر به نام « زمینی » منتشر شده بود. از

آنجاییکه شاعر سروده یی به نام « زمینی » برای مادر خویش

دارد ، اینک با اندک تغییری ، از جمله در عنوان آن ، باردیگر

انتشار می یابد .