رسیدن به آسمایی:  24.11.2010 ؛ نشر در آسمایی: 25.11.2010

 

غلام حیدر یگانه

 

 

    طراوتِ کوارة تیرماه

 

 

خزان را درگیر

بی پردگی را عریان باش

و سیلان رنگ را بی ساحل شو

           امروز

***

شور اندیشه، خرمن زد در اعضای پاییز

دستمال گل سیب شهر، آسمان را پوشاند

و اشتیاق، خُمِ جوهر را در گریبان ریخت

 

***

نارنجی شفقناک

زرد بی اختیار بوسیدن

سرخ بی سابقه فهمیدن

                    جنگل را هنگامه نواخت

 

***

چادر شعر، پر انار گشت

از سبدِ بیدها، سفیدارها...

و تاملات پیرار

در رسم و گذشت ملل متحدِ رنگ شرکت کرد

           شیدا

 

***

مثل نفسِ زن، آفریننده

مثل تولد فرزند، اعجاب انگیز

و مثل روح بی مرزِ مادر، جنون بخش است

                 موسم

 

***

اکنون که هرم پاییز از سر دیوار، قوغ انداخت در صفرة حرف

و دهل گرم باد، تنوره زد در تاکستانهای عقل

دانستیم که لاکِ سنگ پشت، خارا نیست

که حربا، بیرنگیِ عشق است اصلا

و صخره های میلیارد سالی هم هر ثانیه بر عمر می لرزند

 

***

عریانی را شایق باشیم

پرپر را، بپروریم

و هجرت را مثل برگباد به سوی خاک پرواز دهیم

که کوارة تیرماه، طراوت می انبارد

                 امروز

 

               

                           صوفیه ـ 1389

 

 

        در پاییز درآمیز

 

 

پاییز را پراپر شو

ای رهایی

لبریزیِ خورشید را سخاوت باش

و گسستن را گستهم شو در هر گام

 

***

شمسه افشانی از خاک

و خاک پردازی با زر را بیاموز

یعنی توفانراهی و زیبا آیینی را ثمر ده

ای فرصت

 

***

اکنون که باد، شیفتة برگستانهاست

که بوسه ترین شعلة خورشید چنار را حریق کرد

و تبلور عین، عمیقترین چشمها را سیر ساخت

ساعتِ عشقِ لاابالیِ توست

 

***

مثل احتياط بوسه بر صورت نوزاد، روشن شو

و ایهام را از پیکرة شعر، پر ده !

که تنِ سیر آفتابِ میزان،  مرمر را معطر کرد

یعنی، گم شدن در حاضر را پاس دار

و مثل حل شدن بهزاد در آبرنگ

کلام را در کورة موسم، بیغش کن

که تن با کششِ هزار پايان

با جِدِ اژدهاي اسطوره در دور زمين

         خواهشگر است

که جان، بی هیچ انتخابی، خواهشگر است، بیحد

                             

                                    

              صوفیه ـ 1389