رسیدن به آسمایی:  06.12.2010 ؛ نشر در آسمایی: 07.12.2010

پرتونادری

 
 
گل سرخ
 
 
اسب تنهایی ام را زین زده ام    
وکسی به سوی من دستی تکان نمی دهد
وکسی نمی گوید سفر بخیر
وقتی که آمدی گل سرخ را از یاد مبر
 
خورجینم پر است  از قصه های که آفتاب از دیدن آن می شرمد
وآسمان شهر شما
آسمانی نیست !
که حتی کسی آن را با زمین های مردهء قطبی
                                            معاوضه نمی کند
آسمان شهرشما
رو سری بیوه زنیست
                      پاره پاره درباد
که رنگ  پاکیزه گییش  را باد با خود برده است
 
 
 
 
 
اسب تنهایی ام را زین زده ام
و هی می رانم
                 می رانم
بی آن که کاسه آبی بخواهم  و لقمه نانی
ومی بینم که حاتم طایی
 در آسمان شما ستاره یی ندارد
و می بینم که آسمان شما
دریاچهء کوچکیست
که در حرارت صفری تاریخ
یخ بسته است                                                                          
اسب تنهایی ام را زین زده ام
اسب تنهایی ام از دریاچه یخبستهء شما
چار نعل می گذرد       
و عرق جبینش بارانیست  که می بارد
بر کشتزارهای شرمساری شما
زمین های تان بار آور باد!
گل سرخ ، سفر بی برگشت من است
 
عقرب-1389
کابل - قرغه