سيد ضياءالحق سخا







چقدر حيـــف و هَـدَر، وه چقدر خوار شديم
زنده گي !
واي كه بر دوش تو هم بــــار شديم

نه چويك واژه ي زيبا، كه چو يك تكيه كلام
گـُنگ و بيربط به لبهاي تو تكرار شــــديم

مثل يك سقــف فروريخــته بر دامن ِ خاك
بر سر ِ پنجـــــره و آييــــنه آوار شـــديم

چشم مرجاني ي ما ، زورق دريايي بود
سوخت دريا و كنون، حسرت ديدارشديم

طوطیی سبز چمن هاي تغــزل بوديــم
آه آيينه !
سيه چــُرده تر از ســـار شديم

همه ي چلچــــــله ها بال زنان كوچيدند
ما دريغا كه درين حلـــــقه گرفتار شديم

پشت ديوار سحر، هر چه به خود پيچيديم
نكشيديم قد و ، پيــــچك بــــــيمار شديم