بوفِ كور


عــــقاب زخـــــمي آن قـــــلـهء غرور منم
شكسته بالي از ان دَرّه هاي دور منم
چه سا لهاست كه بر خاك ديگران ايواي
فتاده قطره يي زان ساغر بــــلور مــنم
گذشتم از كوئهء سَبز عبورِ كوئهء خويش
ئه بي نصيب دگر زان خط عبور منم
اگـــر حــكايــت ســنــگ صبور ميداني
بيا ببين كه همان سنگ و آن صبور منم
درون كورهء غربت به من ئه رشك بــري
كه عمرهاست ئنان هِيمه در تنور مــنـم
نشسته ام سر ايوان خاطرات قــــديـم
ئه بغض كرده تو گويي كه بوفِ كور منم
به من مخند كه از ؤرفناي ظلمت شب
در انــتــظار سَحر در هواي نور مــنم

23/ 2 /1999